Szablon:Nagłówek bohatera
Historia
Aktualna
Udyr nie jest zwykłym człowiekiem; stanowi naczynie dla czterech pierwotnych duchów zwierząt. Nawiązując więź z ich naturą Udyr potrafi wykorzystać ich zalety – tygrys daje mu prędkość i dzikość; żółw – wytrwałość; niedźwiedź – potęgę; feniks zaś – wieczny ogień. Dzięki ich połączonej mocy Udyr powstrzymuje wszystkich, którzy chcą zakłócić naturalny porządek.
We Freljordzie istnieje kasta osób, żyjących poza społeczeństwem barbarzyńskich plemion. To strażnicy świata natury: Duchowi Wędrowcy. Raz na pokolenie pod krwawym księżycem rodzi się dziecko – powiada się, że żyje ono między dwoma światami – duchowym i ludzkim. Dziecko to przynosi się do Duchowego Wędrowcy, by kontynuowało szamańskie tradycje. Udyr był takim dzieckiem – rozumiał wycie wilków z tundry zanim jeszcze poznał język swych przodków. Dzięki Duchowemu Wędrowcy miał pewnego dnia zrozumieć znaczenie zewu duchów i dbać o równowagę natury. Duchowy Wędrowca często mówił Udyrowi, że zostanie poddany próbom nawet bardziej, niż jego poprzednicy, gdyż duchy Freljordu stawały się niespokojne, chociaż nie wiedział, czemu.
Odpowiedź poznali zimą, gdy natrafili na straszliwą postać, którą znali tylko ze starych opowieści: 
Lodową Wiedźmę. Wiedząc, że chłopak szybko padnie ofiarą jej mrocznej magii, Duchowy Wędrowca osłonił dziecko, przypłacając to własnym życiem. Udyr zawył ze smutku i poczuł, jak sam Freljord wyje z nim. Wtedy właśnie dziecko okiełznało naturę duchów i samo przerodziło się w bestię. Wściekły, przepełniony mocą ryk Udyra zatrząsł górami i sprowadził na nich lawinę. Kiedy w końcu wydostał się spod śniegu, Lodowa Wiedźma zniknęła.
Plemiona północy w końcu nauczyły się unikać terytorium dzikiego człowieka. Pewnego dnia Udyr wyczuł nieustraszonego intruza. Chcąc przegonić go ze swego terytorium, zaatakował, ale ten bez trudu odbił ataki. Dzikus rzucił się na nieproszonego gościa, jednak ten nadal bez trudu odpierał napaść. Zmęczony i pokonany Udyr poczuł, jak jego wrogość słabnie i zdołał wycharczeć nieskładnie „Kto?”. 
Lee Sin przybył szukać porady Duchowego Wędrowcy, ale zamiast tego spotkał innego zagubionego człowieka. Ślepy mnich obiecał, że pomoże Udyrowi – zaprowadził go do zakonu, którego broniły ponoć cztery wieczne duchy o wielkiej mocy i mądrości. Tam Udyr mógł znaleźć harmonię.
Lee Sin zaprowadził Udyra w miejsce zupełnie inne, niż jego ojczyzna. Życiem Ionian i tutejszych zwierząt nie rządziło tylko prawo przetrwania. Po raz pierwszy Udyr poczuł spokój otaczających go duchów i znalazł pocieszenie w towarzystwie ludzi. Czas, spędzony z mnichami, nauczył go opanować swój instynkt, a medytacja z duchami świątyni przyniosła mu mądrość. Dzięki temu Udyr przeistoczył się w prawdziwego Duchowego Wędrowce.
Wiele zawdzięczał Ionianom. Był to dług, o którego spłatę nigdy go nie proszono, jednak spłacił go z nawiązką. W trakcie noxiańskiej inwazji nie przyglądał się bezczynnie, jak brutalni żołnierze ciemiężą pokojowych Ionian – nie zapomniał jak się walczy. Udyr rzucił się na nich z zaciekłością bestii zapędzonej w kąt i dał im powód, by lękali się dziczy. W lasach jego pazury rozrywały całe tuziny Noxian; nad rzekami wrzucał ich we wzburzoną toń; na polach zaś spopielał ich. Gniew Udyra ucichł dopiero gdy Noxianie pierzchli z podkulonymi ogonami.
W Ionii zapanował pokój, ale Udyr wyczuwał coś, budzącego się ze snu. Poczuł zew duchów Freljordu, ostrzegających go przed nienaturalnym złem. Zrozumiał, jakie zagrożenie stwarza Lodowa Wiedźma – była ona zwiastunem głębszego mroku, który spaść miał na Freljord. Uzbrojony w moc potężnych duchów świątyni Udyr wrócił do Freljordu, chcąc bronić naturę przed tymi, którzy pragną zaburzyć jej równowagę.
„Spełniam wolę natury.”—Udyr
Stara
Ioniańscy mistycy zagłębiają się w największe tajemnice Valoran, odkrywając najgłębsze czeluści duchowości. Ich adepci bezgranicznie poświęcają się propagowaniu oświecenia i harmonii... ale tak jak w każdym przypadku, znajdą się ci, którzy podążają inną ścieżką. Urodzony na trawiastej polanie, w świetle czerwonego księżyca, Udyr, zawsze kierował się swoimi pierwotnymi żądzami. Jego wola była nieokiełznana. Jako chłopiec pracował na farmie swojego ojca, ale od zawsze odczuwał głęboką więź z końmi pasącymi się na odległych pastwiskach niż z ludźmi, którzy odwiedzali farmę. Bardzo często był zapędzany do domu przez rodziców, gdy znaleźli go śpiącego pod gołym niebem.
W dniu szesnastych urodzin Udyr opuścił swoją rodzinę i wyruszył na wschód, z postanowieniem porzucenia 'cywilizowanego' społeczeństwa. Uwolniony z okowów cywilizacji, Udyr połączył się ze swoją wrodzoną dzikością, o której istnieniu nie miał pojęcia. Jego dzikie instynkty wydostały się na wolność i przejęły nad nim kontrolę. W tym momencie swojego życia zatracił swoje człowieczeństwo. Zapuszczanie się na jego terytorium było obarczone dużym ryzykiem i rzadko komu udawało się je opuścić.
Będący w długiej podróży mnich przechodził przez jego las i Udyr postanowił go przestraszyć, wyskakując z pobliskich zarośli. Mnich spokojnie uniknął ataku, przepychając go na bok. Udyr, w amoku, próbował cały czas, lecz mnich pozostał nietknięty. Gdy opadł z sił, mnich bez słowa nakazał mu podążać za sobą, i w ciszy udali się do Klasztoru Hirana. Mnisi przyjęli go do siebie, i nauczyli kontrolować jego zwierzęcą furię... przez większość czasu.
Cytaty
- Przy wyborze
- „Nasz gniew nie zna granic!” p
- Żart
- „Gdyby zieloni się pytali, to futro jest sztuczne.” p
- Prowokacja
- „Nie znamy litości, nawet dla Ciebie.” p
- Atak
- „Ich strach jest uzasadniony.” p
- „Broń jest dla słabeuszy.” p
- „Pierwotny instynkt poprowadzi naszą pięść.” p
- „Ich skóra nam się przyda.” p
- „Ich śmierć tylko pogłębi nasz gniew.” p
- „Bez wahania.” p
- Ruch
- Przy rozpoczęciu meczu
- „Duchy, usłuchajcie mego wezwania.” p
- „Energia stworzenia jest naszą siłą.” p
- „W każdym zakątku budzą się starożytni strażnicy.” p
- Żart
- „Żółw to w połowie forteca a w połowie przenośny dom.” p
- „Uwielbiam miód... Ale te pszczoły, rrr...” p
- „Ciężko zbudować gniazdo, kiedy dookoła wszystko płonie.” p
- „Paski zapewniłyby kamuflaż, gdyby tygrysy nie były pomarańczowe.” p
- Prowokacja
- „Moja skorupa ma wgniecenie w kształcie twojej twarzy.” p
- „Lepiej będziesz wyglądać po rozszarpaniu.” p
- „Niebawem przerodzisz się w popiół.” p
- „Naostrzę sobie o ciebie pazury.” p
- Atak
- Dowolny styl
- Podczas Stylu Tygrysa
- Podczas Stylu Żółwia
- Podczas Stylu Niedźwiedzia
- Podczas Stylu Feniksa
- Ruch
- Dowolny styl
- Podczas Stylu Tygrysa
- Podczas Stylu Żółwia
- Podczas Stylu Niedźwiedzia
- Podczas Stylu Feniksa
- Przy użyciu wymaksowanego Stylu Tygrysa po raz pierwszy
- „Furia tygrysa.” p
- Przy użyciu wymaksowanego Stylu Żółwia po raz pierwszy
- „Twardy niczym żółw.” p
- Przy użyciu wymaksowanego Stylu Niedźwiedzia po raz pierwszy
- „Moc niedźwiedzia.” p
- Przy użyciu wymaksowanego Stylu Feniksa po raz pierwszy
- „Ogień feniksa.” p
- Przy zdobyciu trzech ładunków do Zwinności Małpy
- Przy wyczyszczeniu neutralnego obozu potworów
- „Powrót na łono natury.” p
- „Nie ma tu niespokojnych duchów.” p
- „Niezbędna ofiara.” p
- „Zapanował tu spokój.” p
- Przy zabiciu Barona Nashora
- Przy zabiciu Smoka
- Przy zabiciu Vilemawa
- Interakcje z bohaterami
- Używając Stylu Tygrysa przeciwko wrogiej Nidalee
- Używając Stylu Żółwia przeciwko wrogiemu Rammusowi
- Używając Stylu Niedźwiedzia przeciwko wrogiemu Volibearowi
- Używając Stylu Feniksa przeciwko wrogiej Anivii
- Przy umieszczaniu Totemu
- Przy użyciu Powrót
- Przy odrodzeniu
